Istnieją przekonujące dowody na to, że spowodowane przez szczepienia przeciążenie układu immunologicznego powoduje epidemię otyłości. Wniosek ten oparto na tym, że spowodowane szczepionkami przeciążenie układu immunologicznego powoduje wiele objawów, a otyłość i syndrom metaboliczny to zaledwie część takich objawów. Do innych symptomów, związanych z wywołanym przez szczepionki przeciążeniem systemu immunologicznego, należą cukrzyca typu I (64), wiele różnych chorób autoimmunologicznych, alergii, astmy (65) i autyzm (66). Mądrze i logicznie byłoby szukać jednej ogólnej przyczyny reakcji zapalnej, która ma różne objawy, włączając w to cukrzycę typu I i nadwagę, niż zakładać oddzielne przyczyny dla każdego typu zaburzeń typu zapalnego. Wcześniejsze publikacje wykazały, że zwiększenie spowodowanego przez szczepionki przeciążenia układu immunologicznego doprowadziło do epidemii cukrzycy typu I (64, 67–69) i typu II oraz syndromu metabolicznego (46, 70–72). Dane pokazują, że zaszczepieni, u których wydzielana jest nieduża ilość kortyzolu, wykazują skłonność do zachorowania na cukrzycę typu I, podczas gdy u zaszczepionych, którzy wytwarzają więcej kortyzolu, zwykle rozwija się cukrzyca typu II i syndrom metaboliczny (65).
Immunizacja powoduje zarówno krótkoterminową, jak i długoterminową stymulację układu immunologicznego. Napisano mnóstwo prac o krótkoterminowym wydzielani cytokin po immunizacji szczepionkami. Bezkomórkowa szczepionka przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi wywołuje wydzielanie cytokin IL–6 (73), podczas gdy szczepionka przeciw błonicy, tężcowi i polio stymuluje wytwarzanie IL–10 (74). Immunizacja przeprowadzona adsorbowaną szczepionką przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi powoduje podwyższenie IL–6 przez 2 dni po szczepieniu, co nie następuje przy użyciu bezkomórkowej szczepionki DTP (75).
Badania pokazały także, że szczepionka przeciw grypie stymulowała produkcję IL–6 i IL–10 (76), a szczepionki przeciw grypie i pneumokokom powodowały krótkoczasowe podwyższenie wydzielania białka C-reaktywnego (77). Spowodowana szczepionkami długoczasowa reakcja zapalna była opisana przez badaczy z Francji. Uczeni ci połączyli długoczasową aktywację makrofagów (która, najprawdopodobniej, może trwać przez dziesięciolecia) z adiuwantem glinowym szczepionek i wykazali, że adiuwanty te wywołują stan zapalny, nazywany zapaleniem mięśniowo-powięziowym (78, 79).
Jest dobrze znanym faktem, że immunizacja dzieci może prowadzić do, z reguły przez krótki czas, podwyższenia poziomu kortyzolu (80–87). Co więcej, istnieje wyraźna różnica w wytwarzaniu kortyzolu w zależności od przynależności rasowej, które wykazuje współzależność ze skłonnością do zachorowalności na cukrzycę typu I i II. U dzieci rasy europejskiej wytwarzana jest znacznie mniejsza ilość kortyzolu po szczepieniu niż u dzieci japońskich (88). Wyjaśnia to, dlaczego przerwanie szczepień szczepionką BCG dzieci rasy europejskiej doprowadziło do obniżenia zachorowalności na cukrzycę typu I (68), podczas gdy wśród dzieci japońskich nastąpiło dzięki temu obniżenie zachorowalności na cukrzcę typu II (72).
Źródło:
Fragment artykułu naukowego pt. „Przyczyna epidemii otyłości, cukrzycy II typu i syndromu metabolicznego. Porównanie roli wywołanego szczepionkami przeciążenia układu immunologicznego i przejadania się” (Cause of the Obesity, Type 2 Diabetes and Metabolic Syndrome Epidemics, Vaccine Induced Immune Overload versus Nutrition Overload) autorstwa amerykańskiego immunologa Johna B. Classena, opublikowanego w czasopiśmie „Journal of Endocrinology, Diabetes & Obesity, 2017, 5(3): 1107”.
https://www.jscimedcentral.com/Endocrinology/endocrinology-5-1107.pdf
(można tam znaleźć źródła z oznaczonych numerami odnośników).
Na pracę Classena zwrócił uwagę Aleksander Kotok na swojej stronie, gdzie zamieszczono tłumaczenie całego artykułu na język rosyjski:
http://www.homeoint.ru/vaccines/diseases/classen4.htm
Oryginał dostępny również tu:
http://www.homeoint.ru/pdfs/Classen_diabetes.pdf