Szczepionka przeciw polio uzyskała licencję w USA w roku 1954. Od roku 1950 aż do 1955 zakreskowane i białe obszary wykresu reprezentują około 85% zaraportowanych przypadków – średnio było ich 30 000 rocznie. Przypadki te zostały automatycznie wyeliminowane ze statystyki przez dwie radykalne zmiany, jakie poczyniło CDC (Centers for Disease Control – Centrum Kontroli Chorób) w parametrach diagnostycznych i protokołach identyfikujących chorobę w momencie, kiedy szczepionka uzyskała licencję – wtedy 30 000 przypadków rocznie, jak się nam mówi, zostało zlikwidowanych przez szczepionkę.
Ten sukces, wynoszony na piedestał jako osiagnięcie przemysłu szczepionkowego, to iluzja. CDC dysponuje wyjątkową mocą, by kontrolować to, co dociera do społeczeństwa, rzeźbiąc dane zza zamkniętych drzwi w Atlancie jednym pociągnięciem.
Przez następnych 60 lat w USA ponad milion przypadków schorzenia, które wcześniej, przed epoką szczepień, byłoby zdiagnozowane jako polio – z identycznymi objawami – uzyskały inne etykietki.
Jednakże zmiany się na tym nie skończyły. Jak to zaznaczono w raporcie Ratnera, zmieniono również definicję epidemicznego polio, znacząco redukując prawdopodobieństwo, że jakakolwiek następująca (po wprowadzeniu szczepionki – dop. red.) epidemia będzie tak nazywana – ponieważ ostrość i powaga polio paralitycznego zostały z dnia na dzień zmniejszone o połowę. W raporcie podsumowano to następująco:
Obecnie (1960) społeczność uważa, że mamy do czynienia z epidemią, kiedy występuje 35 przypadków polio rocznie na 100 000 populacji. W związku z wprowadzeniem szczepionki Salka National Foundation zdefiniowała epidemię jako 20 lub więcej przypadków polio rocznie na 100 000 populacji. Opierając się na tym, można stwierdzić, że rocznie w USA było wiele epidemii polio. Obecny wyższy współczynnik poskutkował nie w rzeczywistej, lecz semantycznej eliminacji epidemii.
I jest to dokładnie to, co się stało z polio: nie rzeczywiste, lecz semantyczne wyeliminowanie tej choroby.
Podczas dziesięcioleci następujących po wypuszczeniu na rynek szczepionki poczyniono dodatkowe zmiany w zakresie parametrów diagnostycznych choroby. Do zmian tych zaliczyć można wprowadzenie analizy płynu mózgowo-rdzeniowego i kału, a także dodatkowe testy (2), z których każdy poskutkował tym, że coraz mniej prawdopodobne jest otrzymanie diagnozy paralitycznego polio.
Dodatkowo, co miało decydujące znaczenie, zanim szczepionka uzyskała licencję, diagnozy polio oparte były na stanie klinicznym, co było ogólnie akceptowalne w całym kraju, zgodnie z ustaleniami raportowane amerykańskiemu społeczeństwu jako polio nie wymagano żadnej analizy laboratoryjnej. Jednak po uzyskaniu licencji przez szczepionkę jedynie CDC miało – i jest tak nadal – uprawnienia do wydawania potwierdzeń polio paralitycznego – próbki z wszystkich podejrzewanych o polio przypadków muszą być wysyłane do nich do analizy i badań (3).
I ponownie sposób postrzegania problemu ma kluczowe znaczenie. Ponieważ niezmienny przekaz informacyjny dotyczący tej choroby z czasów przedszczepieniowych zawierał w sobie pokazywanie filmów z przypadkami ofiar polio w aparatach ortopedycznych na nogach, niepełnosprawnych przypiętych do ogromnych, pochylonych płyt lub przebywających w złowieszczo wyglądających żelaznych płucach, opinia publiczna miała utrwalony obraz tysięcy dzieci niebywale cierpiących na skutek polio każdego roku, podczas gdy w rzeczywistości obrazki te dotyczyły zaledwie małego procenta zdiagnozowanych przypadków polio.
Arbitralność zmian w parametrach diagnostycznych paralitycznego polio, za które przestano uważać paraliże trwające zaledwie jeden dzień, wprowadzając wymóg, by były to co najmniej dwa miesiące, poskutkowało w szczególności wartym odnotowania wyeliminowaniem wszystkich przypadków reprezentowanych przez zakreskowane obszary na słupkach omawianego wykresu. W rzeczywistości sam pomysł, że długość czasu, przez jaki jesteś chory, określa rodzaj choroby, jest niezwykła (!!!) i wymierza policzek nauce i wirologii.
Czy byłbyś za zastosowaniem tej samej logiki do diagnostyki na przykład odry, i dodałbyś wymaganie, by wysypka trwała na przykład 10 dni, by stwierdzić wyeradykowanie choroby, podczas gdy wysypka przy odrze trwa od 3 do 5 dni? W istocie jeśli wprowadzono by wymaganie, by za polio uważać trzymiesięczny okres paraliżu zamiast dwumiesięcznego, kolejnych kilka tysięcy przypadków paralitycznego polio po prostu natychmiast zniknęłoby z wykresów, napędzając iluzję zupełnej eradykacji tej choroby.
Wszystkie nieparalityczne przypadki choroby, reprezentowane przez białe obszary na słupkach wykresu, które w czasach przed wprowadzeniem szczepionki przeciw polio należały do większości przypadków raportowanych corocznie jako polio, zostały w całości wymazane (!) i zmieniono ich klasyfikację. Poszukiwania w statystyce departamentu zdrowia publicznego odkrywa, że z przypadkami tymi poradzono sobie w USA dokładnie tak, jak zrobiono to w Kanadzie:
Czyś nie jest to godne odnotowania, że dosłownie z dnia na dzień zrezygnowano z całej kategorii choroby, zmieniając nazwę?
Obecny brak użycia żelaznego płuca jest zwykle wskazywany przez zwolenników szczepionek jako dowód sukcesu szczepionki przeciw polio, lecz to również jest iluzją. Lata temu zostały one wymienione na daleko mniejsze, przenośne respiratory, niektóre zakładane na ciało, inne będące akcesoriami montowanymi przy łóżku pacjenta – i są one obecnie w znaczącym użyciu.
Dajmy im jednak powód do dumy. Zwolennicy szczepionek będą teraz przytaczali fakt, że wiele chorób było mylnie diagnozowanych jako polio w czasach przed wprowadzeniem szczepionki, usiłując wyjaśnić, dlaczego zmiany wprowadzone po uzyskaniu licencji na szczepionkę były wymagane i niekoniecznie były czymś z gruntu złym. Lecz, jak to zwykle bywa, sposób postrzegania ma znaczenie kluczowe, jak w każdym triku iluzjonisty, i CDC na swojej stronie kontynuuje podążanie drogą iluzji, jaką samo stworzyło:
Jak powszechne było polio w Stanach Zjednoczonych?
Polio było jedną z najbardziej budzących postrach chorób dziecięcych XX wieku w Stanach Zjednoczonych. [Okresowe epidemie narastały] w rozmiarach i częstotliwości pojawiania się we wczesnych latach 40. i 50. XX wieku. Przeciętnie odnotowywano w tamtych latach 35 000 przypadków rocznie. Wraz z wprowadzeniem inaktywowanej szczepionki przeciw polio Salka (IPV) w roku 1955 liczba przypadków gwałtownie spadła do poniżej 2500 przypadków w roku 1957. Do roku 1965 odnotowano jedynie 61 przypadków paralitycznego polio (6).
W rzeczywistości szarada była kontynuowana zgodnie z planem: z 35 000 przypadków polio rocznie, o których donoszono w późnych latach 40. i wczesnych 50. XX wieku, jedynie 15 000 należało do przypadków paralitycznych – redukcja do 2500 przypadków paralitycznego polio w roku 1957 i zupełne zniknięcie z wykresów wszystkich nieparalitycznych przypadków polio było bezpośrednim skutkiem zmian w zaleceniach diagnostycznych. To jedynie zasłona dymna.
Jest więcej fragmentów układanki, których uzupełnienie pomoże nam dostrzec obraz, któremu w żaden sposób nie da się zaprzeczyć, a który świadczy o świadomej, celowej manipulacji statystyką:
W latach 90. XX wieku „inicjatywy eradykacji polio” zostały zaimplementowane w Indiach i w Afryce. Światowa Organizacja Zdrowia ustaliła w tych krajach te same kryteria diagnostyczne, które stworzyła dla Stanów Zjednoczonych w 1955 roku. Wynikiem tego, jak można się spodziewać, było wydanie dwa lata temu oświadczenia, że Indie są wolne od polio. Tym, co WHO niby przypadkiem pominęło, było wspomnienie o szybującej na obu tych terytoriach w niebo liczbie przypadków ostrych porażeń wiotkich (acute flaccid paralysis – AFP) (7), pod względem klinicznym identycznych z polio, i następujących po wznowieniu użycia doustnej szczepionki przeciw polio, z której używania zrezygnowano w USA 15 at temu, ponieważ wyzwala związane ze szczepieniem polio paralityczne (Vaccine Associated Paralytic Polio):
By wyeliminować ryzyko związanego ze szczepionką polio paralitycznego (VAPP), od 1 stycznia 2000 r. szczepionka OPV nie jest dłużej zalecana do rutynowej immunizacji w Stanach Zjednoczonych (8).
Jak widać, liczba przypadków ostrego porażenia wiotkiego poszła ostro w górę, osiągając dziesiątki tysięcy, co daleko przewyższa przypadki wystąpienia polio w 1996 roku.
Wśród oszustw związanych z nazewnictwem wymienić można kolejną pozornie niewinną cechę charakteryzującą przemysł szczepionkowy. Podczas epidemii polio w latach 40. i 50. XX wieku w USA jeden lekarz, doktor Fred Klenner, wyleczył każdy z sześćdziesięciu przypadków polio u swoich pacjentów, z których niektórzy byli sparaliżowani, używając iniekcji dużymi dawkami witaminy C. Co zdumiewające, po podsumowaniu sukcesów w swojej pracy, na dorocznym spotkaniu AMA (American Medical Association) w 1949 r. dr Klenner nie spotkał się ani z pytaniami, ani z komentarzami kolegów, ani nawet wzmianka o tym nie dotarła do amerykańskiego społeczeństwa (9) [polskie tłumaczenie raportu Klennera do ściągnięcia tutaj dzięki uprzejmości AkademiaWitalnosci.pl].
A teraz ostatni rodzynek: eradykacja polio jest totalnym pozorem, przykładem na zastąpienie zaufania amokiem władzy i żądzy kontroli. Jest kolejną wskazówką, nakierowującyh na wszystkie aspekty szczepionkowego paradygmatu, rozpowszechnianego przez bezpodstawny, zbudowany przez przemysł strach przed chorobami infekcyjnymi, manipulację statystykami i zatajanie informacji krytycznych, podtrzymywanych, co zakrawa na ironię, przez typowy i podstępny charakter obrażeń poszczepiennych, z których większość ukazywana jest jako czasowo niezwiązane z czynnością wykonania szczepienia, co ma za zadanie maskować ich związek przyczynowo-skutkowy.
Odnośniki:
https://en.wikipedia.org/wiki/Poliomyelitis#cite_note-PinkBook2009-1
Suspected cases of poliomyelitis must be reported immediately to local or state health departments. CDC compiles and summarizes clinical, epidemiologic, and laboratory data concerning suspected cases. Three independent experts review the data and determine whether a suspected case meets the clinical case definition of paralytic poliomyelitis: http://wonder.cdc.gov/wonder/...
Historically, a noninvasive, negative-pressure ventilator, more commonly called an iron lung, was used to artificially maintain respiration during an acute polio infection until a person could breathe independently (generally about one to two weeks). https://en.wikipedia.org/wiki/Poliomyelitis#Paralytic_polio
From: Poliomyelitis Trends, 1958, published by the Dominion Bureau of Statistics, Ottawa, Canada; Catalog No. 82-204
Źródło:
http://vactruth.com/2015/07/05/cdc-made-polio-disappear/
BladyMamut 2015-07-10 15:16:56 | Na stronie http://www.akademiawitalnosci.pl/raport-klennera-czyli-czego-prawie-nikt-nie-wie-o-witaminie-c/ jest artykył pod tytułem "Raport Klennera czyli czego (prawie) nikt nie wie o witaminie C." Jest rok 1949, dnia 10 czerwca w Atlantic City odbywa się doroczny zjazd Stowarzyszenia Lekarzy Amerykańskich (AMA – American Medical Association). Dr Fred Klenner publicznie prezentuje swój raport na temat dokonanego przez niego podczas epidemii polio całkowitego wyleczenia 60 pacjentów terapią wysokich i często podawanych dawek witaminy C. Żaden ale to żaden z kolegów nie miał nic do powiedzenia, w żaden sposób nie ustosunkował się do wygłoszonego przez Klennera raportu. Nie zrażony tym Klenner miesiąc później, w lipcu 1949 publikuje dokument w czasopiśmie medycznym „Southern Medicine & Surgery”, niestety również bez echa. W linku poniżej raport Klennera https://mega.co.nz/#!ctBUyagA!zWIEzUXBOx1Oo7mn8T9eo2bU9RYZHIQc6GguoTk0Bgk |